Bitwa warszawska 1920

Cud nad Wisłą czyli Bitwa warszawska, miała miejsce w dniach 13-15 sierpnia 1920 roku. Była to przełomowa bitwa wojny polsko-bolszewickiej, toczącej się w latach 1919-1920, w której to młode państwo polskie walczyło o zachowanie swojej niepodległości tuż po powrocie na mapy świata po ponad 120 –letniej niewoli zaborczej. Pokonanie Polski było jednym z głównych celów Lenina, jakim było otworzenie drogi na zachód i dalej dla światowej rewolucji.
W tym celu z początkiem lipca 1920 roku ruszyła bolszewicka ofensywa. Polacy po kilku dniach zażartej obrony rozpoczęli odwrót, lecz bez panicznej ucieczki i chaosu, ale w sposób zorganizowany, zachowując żołnierską dyscyplinę. Armia Czerwona przekroczyła rzekę Berezynę, wkroczyła między innymi do Mińska i Białegostoku. Oddziały polskie cofały się w kierunku Warszawy, wciąż naciskane przez Armię Tuchaczewskiego, który nie zwalniał tempa natarcia, gdyż nie chciał dopuścić, aby Polacy odbudowali swoje siły (których potęgę doświadczył wiosną 1920 roku) pod Warszawą. W sierpniu jego wojska doszły do Wisły i stanęły naprzeciw stolicy Polski, Warszawy, zbliżała się decydująca bitwa. Wcześniej Tuchaczewski wydał odezwę do Czerwonoarmistów: “Czerwonoarmiści! (...) Wielki pojedynek rozstrzygnie losy wojny i narodu rosyjskiego i ludności polskiej. Wojska spod znaku Czerwonego Sztandaru i wojska łupieżczego białego orła oczekuje śmiertelny pojedynek. (...) Na Zachodzie rozstrzygają się losy światowej rewolucji. Ponad trupem białej Polski wiedzie droga do ogólnoświatowej pożogi. Poniesiemy na bagnetach szczęście i pokój pracującej ludności”.

Bitwa

Polem bitwy były przedpola Warszawy, wokół których skoncentrowały się ogromne siły Armii Czerwonej. Wydawałoby się, iż obrona z góry jest przegrana, a jednak...
Do wojska, aby walczyć w obronie Warszawy i Ojczyzny, zgłaszały się rzesze ochotników z różnych warstw społecznych: robotnicy, studenci, chłopi, inteligenci itd. - wszyscy oni w tym momencie nie patrzyli na swoje przekonania czy orientacje polityczne. Ważniejsze było dobro wspólne, któremu na imię Polska. Młodzież, która nie osiągnęła wieku poborowego dodawała sobie lat, aby tylko móc walczyć za Ojczyznę. W tym samym czasie w sztabie wojsk polskich powstał plan obrony, zauważono słabość lewego skrzydła wojsk bolszewickich i polskie dowództwo postanowiło to wykorzystać.
13 sierpnia rozpoczęła się bitwa. O świecie armie Frontu Zachodniego ruszyły naprzód. Walki były zacięte, miasteczko Radzymin przechodziło z rąk do rąk, lecz heroiczna postawa obronna żołnierzy polskich powstrzymała postępy sowieckiej nawały pod Radzyminem, Zielonką i Ossowem. To umożliwiło 16 sierpnia na manewr zaczepny wojsk polskich. 16 sierpnia oddziały gen E. Rydza-Śmigłego uderzyły w najsłabszą część sowieckiej obrony i zaczęły szybko przemieszczać się ku północy, atakując tyły wojsk sowieckich, następnego dnia armia Rydza-Śmigłego połączyła się z armią gen Sikorskiego. 19 sierpnia Tuchaczewski nie miał już złudzeń, iż przegrał bitwę, dalsze postępy wojsk polskich groziły okrążeniem, wobec tego nakazał odwrót wojskom bolszewickim. Kolejne klęski pod Białymstokiem i Kolnem przesądziły o klęsce bolszewików. Polska, jak i cała Europa, była ocalona dzięki ofiarności polskiego żołnierza i społeczeństwa, które tak ofiarnie odpowiedziało na potrzebę obrony niepodległości Polski.

Bitwa warszawska w historii została uznana jako “Osiemnasta bitwa decydująca w dziejach świata”.

Cześć ich Pamięci !

Na cmentarzu parafialnym w Rozwadowie spoczywają uczestnicy bitwy warszawskiej, między innymi:
mjr Kazimierz Miąsik (kpt. art. w 1920)
ppor Stefan Białous
st sierż Józef Siwiec