Trzebunia Stanisław, ppłk WP

Treść

Trzebunia Stanisław, ppłk piech. WP

19 lipca 1888 roku w Zakopanem przyszedł na świat Stanisław Trzebunia, podpułkownik Wojska Polskiego, od 1937 roku odpowiedzialny za bezpieczeństwo Zakładów Południowych w Stalowej Woli.

W latach młodzieńczych uczęszczał do gimnazjum w Kołomyi, które ukończył w 1908 roku po czym kontynuował naukę jako student na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej. W okresie tym został członkiem Związku Górali, latem 1911 r. udzielał się aktywnie w pracach Komitetu Budowy Pomnika Grunwaldzkiego w Zakopanem. Ze względu miejsce urodzenia został powołany do c. i k. 20 pp (tzw Cwancygierów od Matki Boskiej) gdzie od stycznia do grudnia 1913 kończy szkołę jednorocznych ochotników i zdaje egzamin oficerski, uzyskując stopień Kadett Aspirant rez., z lokatą 309 i starszeństwem 1 stycznia 1914 r. Po mobilizacji latem 1914 r. otrzymuje dowództwo plutonu w macierzystym c. i k. 20 pp. W listopadzie 1914 r., po walkach na Lubelszczyźnie i w rejonie Dęblina,  na wniosek dowódcy pułku płk Stanisława Puchalskiego, został mianowany na stopień Fährnich idR. Z początkiem 1915 r. jego pułk trafił na front w okolicy Gorlic. W działaniach rozpoznawczych prowadzonych w drugiej połowie stycznia 1915 r.,  a następnie w  szturmie wzgórza cmentarnego w Gorlicach, chorąży Stanisław Trzebunia i żołnierze jego plutonu wyróżnili się męstwem w obliczu wroga, za co Naczelne Dowództwo Armii 3 marca 1915 r. wyróżniło go srebrnym Medalem za Odwagę I kl. (silberne Tapferkeitsmedaille 1 Kl.) Wziął udział w przełamaniu gorlickim w dniach 2-5 maja 1915 r. W końcu lata 1915 r.,  w rejonie Kowla dostaje się do niewoli rosyjskiej, trafiając następnie do  jenieckiego obozu oficerskiego w Nerechcie w guberni kostromskiej (na płn-wsch od Moskwy). Tu przebywa do wybuchu rewolucji lutowej w 1917 r., następnie zgłasza się do służby w Dywizji Strzelców II Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu Korpusu przez Syberię, Władywostok, Szanghaj, Singapur drogą morską dociera do Francji gdzie podejmuje służbę w błękitnej armii gen. Hallera. Do Polski powraca w 1919 roku i bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej m.in. w walkach o Kijów. Po wojnie zweryfikowany w stopniu majora służy w 72 pp pełniąc kolejno funkcję kwatermistrza, dowódcy batalionu, a od 1923 roku w sztabie. W 1924 roku awansowany do stopnia podpułkownika. Dwa lata później p.o. Komendanta Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmie. W 1928 roku zastępca d-cy 37 pp w Kutnie. Dalej Komendant PKU Kutno. W 1932 roku przechodzi w stan spoczynku. Mieszka wraz z rodziną w Warszawie. W 1937 roku obejmuj stanowisko szefa bezpieczeństwa nowo-powstających Zakładów Południowych w Stalowej Woli. We wrześniu 1939 roku organizuje obronę Stalowej Woli, a w dalszym ciągu kampanii staje na czele utworzonej Grupy „Stalowa Wola" walcząc na Sanie i w rejonie Janowa Lubelskiego. Po kapitulacji unika niewoli przedostając się do Warszawy. W 1940 roku przedostaje się na Węgry. Następnie przez Jugosławię dociera do Palestyny. Od 1944 roku ponownie w Wojsku Polskim. Zdemobilizowany w 1950 roku przebywa m.in. w Anglii. Do Polski powraca w 1952 roku. Podejmuje pracę m.in. jako księgowy w Ścinawce. Od 1955 roku pracuje w Warszawie. Umiera 31 grudnia 1960 roku w Warszawie. Kawaler Krzyża Virtuti Militarii oraz Krzyża Walecznych.