Rakoczy Karol, żołnierz AK, NSZ

Treść

Karol Rakoczy (1928–1950), żołnierz Ruchu Oporu Armii Krajowej, następnie Narodowych Sił Zbrojnych.

Jako szesnastolatek wiosną 1946 r. wstąpił do oddziału ROAK Obwodu „Mewa", dowodzonego przez ppor. Tadeusza Kossobudzkiego „Czarnego", a następnie por. Franciszka Majewskiego „Słonego". W październiku 1947 r. wspólnie z oddziałem podporządkował się działającej na terenie Mazowsza północno-zachodniego 11 Grupie Operacyjnej NSZ, dowodzonej przez por. Stefana Bronarskiego „Liścia". Aresztowany po walce z grupą operacyjną UB-KBW nieopodal wsi Sinogóra w powiecie mławskim. Na skutek postrzału kręgosłupa cierpiał na całkowity bezwład kończyn dolnych. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie w dniu 29 września 1949 r. skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 29 marca 1950 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Szczątki Karola Rakoczego odnaleziono w 2012 r. w kwaterze „Ł" Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Rodzice Karola Rakoczego również byli zaangażowani w działalność niepodległościową. Ojciec Władysław, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. i  kampanii wrześniowej 1939 r., żołnierz Armii Krajowej, aresztowany w 1947 r.,  wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w trybie doraźnym skazany na karę śmierci zamienioną na dożywotnie więzienie. Matka Władysława, żołnierz Armii Krajowej, także aresztowana w 1947 r., wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy skazana została na dożywotnie więzienie.

IPN.gov.pl