Marian Orlik

Treść

Marian Orlik (1916–1952), podpułkownik Wojska Polskiego.

Po zdaniu w 1936 r. egzaminu dojrzałości zgłosił się do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Wojnę obronną we wrześniu 1939 r. rozpoczął w stopniu podporucznika w 2 pułku 1 Dywizji Piechoty Legionów. Na początku października dostał się do niewoli, w której przebywał do końca okupacji niemieckiej. W styczniu 1945 r. został uwolniony przez Armię Czerwoną, po czym wrócił do rodzinnych Szamotuł. Prace przy odtwarzaniu miejscowego gimnazjum przerwał w maju na skutek powołania do służby wojskowej. Po ukończeniu kursów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Warszawie skierowany do 6 Dywizji Piechoty w Chrzanowie. Po pięciu miesiącach przeniesiony do sztabu 6 DP, gdzie awansował do stopnia majora. We wrześniu 1947 został przeniesiony do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W połowie 1951 r. otrzymał awans na stopień podpułkownika, a pod koniec przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Medycznego w Łodzi. Praca na stanowisku wykładowcy przyczyniła się do jego rezygnacji ze służby w lutym 1952 r. Trzy miesiące później został zatrzymany przez oficerów Informacji Wojskowej pod nieprawdziwym zarzutem udziału w tzw. spisku w wojsku. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego z 8 sierpnia 1952 r. skazany na karę śmierci. Wkrótce odrzucono jego skargę rewizyjną oraz prośbę do prezydenta Bolesława Bieruta o ułaskawienie. Stracony 3 grudnia 1952 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Szczątki ppłk. Mariana Orlika odnaleziono wiosną 2013 r. w kwaterze „Ł" Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

IPN.gov.pl