"Burza" Operacja
Treść
20 listopada 1943 r., komendant główny Armii Krajowej gen. Tadeusz Komorowski „Bór” dał rozkaz rozpoczęcia operacji „Burza” – na całym obszarze RP.
„Burza” była planowana od początku okupacji jako ogólnonarodowe powstanie skierowane przeciwko zaborcom z roku 1939, mające na celu wyzwolenie obszaru Polski, obronienie jej suwerenności i integralności terytorialnej.
Rozkaz rozpoczęcia „Burzy” został wydany, gdy armia sowiecka w pogoni za Niemcami docierała do granic RP. Przekroczy je w nocy z 3 na 4 stycznia 1944 roku.
Główną siłą zbrojną „Burzy” była AK. Zmobilizowano w tej operacji około 100 tys. oficerów i żołnierzy. Zadaniem lokalnych dowódców AK było wspólne z sowietami wypędzenie Niemców i objęcie władzy w imieniu RP.
Na skutek zdrady aliantów, którzy w tajnych porozumieniach ze Stalinem potwierdzili sowiecki zabór II RP z roku 1939 i uznali Polskę za sowiecki „obszar operacyjny” [!], czyli za sowieckie dominium , Polska przestała być suwerennym państwem. USA i Wielka Brytania prowadziły od tej chwili brudną grę dyplomatyczną o zachowanie pozorów.
Mimo współpracy wojskowej z Sowietami przy wypędzaniu Niemców (m.in. operacja „Ostra Brama” w Wilnie, lipiec 1944) dywizje NKWD otaczały oddziały AK, żołnierzy „internowano” w obozach koncentracyjnych, zabijano. Zaciskała się pętla nowej okupacji. 26 października 1944 r. komendant główny AK gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” dał rozkaz zakończenia „Burzy”, by nie wygubić reszty podległych mu żołnierzy.
Najtragiczniejszym wydarzeniem w ramach „Burzy” było Powstanie Warszawskie – ostatni akt współpracy wojskowej Stalina z Hitlerem.
Po załamaniu się „Burzy” i ogłoszeniu jałtańskiego podziału Europy na strefy wpływów Polakom pozostała jedynie partyzantka antykomunistyczna. Ostatni żołnierze „Burzy” stali się pierwszymi żołnierzami „wyklętymi”.